Rys historyczny

Kościół parafialny, zwany dzisiaj „Starą Farą”, rozpoczęto budować w roku 1370. Wzniesiono wówczas prezbiterium z zakrystią oraz podbudowę wieży zachodniej. W budowie nastąpiła przerwa spowodowana działaniami wojennymi: polsko – krzyżackimi w latach 1409 – 1435 oraz wojny trzynastoletniej w latach 1454 – 1466. Pierwotnie zakładano budowę wielkiego kościoła trzynawowego z ogromnym prezbiterium i wysoką wieżą (niektórzy historycy twierdzą, że miał on być większy od Kościoła Mariackiego w Gdańsku). Budowę wznowiono w 1470 roku, lecz powodzie, pożary i wojny uniemożliwiły budowę kościoła w tak wielkim zakresie. Pobudowano więc nawę główną, a nawy boczne zwężono do dwóch metrów. Nawy zbudowano w stylu renesansowym. Konsekracja nastąpiła w 1480 roku, chociaż jeszcze w XVII wieku wykonywano niektóre prace, jak np. dokończono budowę korpusu, wieży oraz krucht południowej przy prezbiterium. Stało się to przy dużym zaangażowaniu starosty powiatowego i wojewody pomorskiego Jerzego I Konopackiego. Konsekracja całego kościoła, według kronik kościelnych, nastąpiła w 1521 roku, a patronem został św. Stanisław – biskup. Po zniszczeniach z okresu wojen szwedzkich kościół odnowiono. Zbudowano wówczas szczyty wieży, sklepienie naw bocznych i strop drewniany prezbiterium. Długość kościoła wynosi 42,3 m, a szerokość 17 m.

Stara Fara w „Czterech pancernych…”

---